Η Ελληνίδα του Πόντου την Α΄ περίοδο της Γενοκτονίας 1916-1918

 

Δε θα μιλήσω για τη θέση της πόντιας γυναίκας τα πέτρινα χρόνια της Οθωμανοκρατίας, όπου οι συνθήκες επέβαλλαν να είναι καταδικασμένη μέσα στο σπίτι, ούτε για τα σκληρά και απαράδεκτα, για την εποχή μας πλέον, έθιμα, όπως το μάσς, που επιβλήθηκαν ως όπλα επιβίωσης, αλλά και ανδροκρατούμενης αντίληψης. Δε θα μιλήσω επίσης για την σταδιακά θετική αλλαγή του γυναικείου κινήματος μετά τις μεταρρυθμίσεις των Χάττι Σερίφ(1839) και Χάττι Χουμαγιούν(1856), ιδιαίτερα στον αστικό κύκλο, με την ίδρυση των παρθεναγωγείων, των αστικών σχολών, αλλά και των σχολείων σε όλη την περιφέρεια του Πόντου. Δε θα μιλήσω ακόμη για τη Μέριμνα Ποντίων Κυριών, το καύχημα του ποντιακού ελληνισμού. Σήμερα θα σταθώ μόνο στο δράμα των Ελληνίδων γυναικών του Πόντου την περίοδο της γενοκτονίας 1916-1923. Την εισήγηση μου αφιερώνω στον Υπουργό Παιδείας κ. Φίλη.